Εγώ, η μοναξιά μου και το αρνάκι

Ανέμοι στροβιλίζουν.. τα χρόνια,  τραγουδάει ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης. Τα χρόνια περνάνε και στροβιλίζοντας σαν ανελέητοι τυφώνες παίρνουν μαζί τους ότι αυτά θέλουν. Για το λόγο αυτό πρέπει να αγαπάμε τη ζωή, γιατί είναι μοναδική και να τη απολαμβάνουμε όσο περισσότερο μπορούμε.

Ανάσταση, τελικά εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε τις απλές μέρες γιορτινές και τη γκρίζα ρουτίνα της καθημερινότητας μια λάμψη ευτυχίας. Τι ωραίο να κάθεται όλη η οικογένεια στο τραπέζι, φωνές, ψητά, λαμπάδες αναμμένες και άμα υπάρχει και πιτσιρίκι στην οικογένεια να βάζει τα κλάματα στο άκουσμα των πυροτεχνημάτων. Πειράγματα, κλασσικά οι μαμάδες να φορτώνουν τα πιάτα με καμιά 20αριά διαφορετικά εδέσματα και φυσικά μόλις τελειώσει το ένα από αυτά να τα ξαναγεμίζουν.  Ο παππούς να κάνει προσευχή πριν ξεκινήσει το εορταστικό δείπνο, οι γυναίκες να πηγαινοφέρνουν ταψιά και οι άντρες να γεμίζουν μπύρα τα ποτήρια σχολιάζοντας τα της καθημερινότητας. Στιγμές στολισμένες, όμορφες , μαγικές θα έλεγα.. έχοντας κάτι παραπάνω από θρησκευτικό χαρακτήρα. Όταν οι άνθρωποι γίνονται ένα , τότε έρχεται η ευτυχία.

Αυτή την ανάσταση θα τη περάσω παρέα με τη μοναξιά και ένα ντόπιο αρνάκι που σιγοψήνεται στη γάστρα μαζί με μελωμένες πατάτες. Οι κροτίδες μου χαλάνε λίγο τη σιωπή, ταυτόχρονα όμως μου θυμίζουν ότι πρέπει να ρίχνω και καμιά ματιά στο αρνάκι.. μην αρπάξει !

Χριστός Ανέστη ! Να έχει υγεία όλος ο κόσμος, ψυχική και σωματική και μόνο αγάπη, δεν ήρθαμε σε τούτη τη γη για να μισούμαι.

Μάνος Καρτέρης