Ποιητική συλλογή '' 20 χρόνια στιγμές ''

1.    Φωτιστικό

Άνοιξες τα μάτια σου, παλεύοντας λίγο φως να δώσεις

Δακρύβρεχτες σταγόνες από του πόνου τη σιωπή

Όσα η μοίρα ζητιανεύει, τα ξεστομίζει χωρίς φόβο η βροχή

Βιβλία, βιβλία, βιβλία ποτισμένα με σάπιες γνώσεις

Φωτισμένες λέξεις, στο ξύλινο θρανίο ουρλιάζουν μαγικά

Σπασμένο μολύβι και μπογιές ζωγραφίζουν τους τοίχους

Όνειρα, ποιήματα χαραγμένα φωνάζουν μέσα από τους στίχους

Το δωμάτιο αστράφτει, χάθηκε η στεναχώρια ξαφνικά

Οι λέξεις δίνουν αυτό που δεν έχει η ζωή, ελεύθερη πνοή

Τετράδια μουτζουρωμένα κρύβουν ζωντανούς μύθους

Η ποίηση χτίζει τη νύχτα οικοδομώντας πολύτιμους λίθους

Και μόλις σβήσει το φωτιστικό, θα σβήσει και η ζωή

2.    Θα ήθελα

…Να είμαι το κρίνο που ανθισμένο ξεκουράζεται στου παραδείσου την αυλή

…Να είμαι ο κύκνος που ραγίζει τη λίμνη σε χίλιες σπασμένες σιωπές

…Να είμαι η μελωδία που φάλτσα ταξίδεψε για τη χώρα των κολασμένων αγγέλων

…Να είμαι το ακυβέρνητο ποδήλατο που ταξίδεψε στον αυτοκινητόδρομο του αβυσσαλέου πάθους

…Να είμαι το κύμα που φούσκωσε με ζωή την πνιγμένη ελπίδα των βασανισμένων

…Να είμαι το σύννεφο που δεν σταμάτησε ποτέ να ξεπλένει τις αμαρτίες των θνητών

…Να είμαι ο αετός που βλέπει τον κόσμο σαν ασήμαντες γκριζωπές κουκίδες, στριμωγμένες δίπλα-δίπλα

…Να είμαι μόνο μία στιγμή από τα πιο κρυφά μου όνειρα…

3.    Εσύ

Είσαι μια κεχριμπαρένια σταγόνα πευκόμελου

Εγκλωβισμένη στη γυάλινη σφαίρα ονειροπόλων αντρών

Το αμαρτωλό γλύκισμα που λιώνει τον έρωτα βασανιστικά

Σα λάβα που με τρυφερότητα εξαφανίζει τα πετρώματα

Είσαι το πιο λαμπερό βότσαλο, κρυμμένο στην αμμουδιά

Πειρατές της αγάπης, πειρατές του πάθους ενωθείτε

Κρυμμένος θησαυρός, πολυπόθητο διαμάντι της γης

Βρήκες καταφύγιο στην απαλή αγκαλιά του Καλοκαιριού

Είσαι ένα πολύχρωμο κοχύλι που λάμπει στη ξαστεριά,

που δίπλα σου περπατάνε , μα κανείς δεν σε βλέπει

εσύ, το ανέγγιχτο και ακατέργαστο βλέμμα της αθωότητας

Εσύ, το ανθισμένο λουλούδι της ζωής μου..

4.    Χαμένα χρόνια

Μόνο δάκρυα κυλάνε αυτή τη στιγμή που γράφω, οι απροειδοποίητες αναμνήσεις μου χτύπησαν την πόρτα..

Δεν θα φύγουν ποτέ, στα δίχτυα της στεναχώριας και θύμισες μπλεγμένες στη θλίψη..

Χαμένα χρόνια είναι οι στιγμές που πάγωσαν στο λάθος

Χαμένα χρόνια είναι οι στιγμές που κολύμπησαν στην αντίδραση

Χαμένα χρόνια είναι οι στιγμές που πνίγηκαν στο αδιέξοδο

Ότι και να γράψω πάλι μέσα μου θα μείνουν

Είναι τα χρόνια τα χαμένα.

5.    Μια βόλτα στη πόλη

Διαβάτες στο αλλοπρόσαλλο ‘’τώρα’’ της πόλης,

Εκεί που μπλέκονται τα βήματα με τις ανάσες

Πορτοκαλί φανάρι, κόκκινο και μετά ένα μπουλούκι,

Αφρισμένο από καυσαέριο και ρόδες που γυρίζουν.

Σαράντα δύο βαθμούς αστικός πυρετός

Τα βήματα εδώ τρέχουν, κάνουν απότομους ελιγμούς

Ανάμεσα από ζητιάνους και σκουπίδια που ζέχνουν

Ανθρώπινο μίσος, βρωμιά και διαμελισμένες δυσωδίες

Περίπατος στα σκοτεινά στενά του αστικού λαβυρίνθου

Ότι διακρίνουν τα μάτια, ένας κακόγουστος εφιάλτης

Αναμεμειγμένος με φτηνή κόκα, σίσα και θάνατο που

Χαμογελάει ειρωνικά μέσα στις σύριγγες διπλωμένος

Στην είσοδο του νυχτερινού μαγαζιού ο μετρ,

Για τη μαμά υπάλληλος, για το αφεντικό ένα πληρωμένος μπράβος,

Παιδί της νύχτας που τον τυφλώνει η σελήνη

Όταν σημαδεύει τους ιδρωμένους κροτάφους

Σε αυτά τα φαινόμενα τα μάτια αλλάζουν δρόμο

Όπως δρόμο αλλάζει ο τσαντάκιας στην  όψη του αστυνόμου

Και κάπως έτσι ο καθένας παίρνει το δρόμο του

Ακολουθώντας τη δική του πυξίδα..

6.    Ανήσυχο σπίτι

Το παγωτό αρχίζει να λιώνει, ενώ οι φοβίες παγώνουν βαθιά μέσα μου

Η νύχτα μεγαλώνει όσο οι φόβοι μου με παγιδεύουν, παράδοξο το σπιτικό χειμωνιάτικο παγωτό

Όσο παράδοξο είναι το μίσος μου για τη μοναξιά, ενώ πριν λίγο καιρό κοιμόμασταν μαζί.

Μια βόλτα στη γεμάτη υγρασία πόλη θα ηρεμήσει το ταλαιπωρημένο μου μυαλό

Επιστροφή, πιο ήρεμος απολαμβάνω την ομορφιά της ακαταστασίας που γεμίζει την γκαρσονιέρα

Μόνη συντροφιά ο ήχος από το κλιματιστικό που μελωδικά ταρακουνάει τη σιωπή.

Θα μπορούσα να ανοίξω την τηλεόραση για ακόμα μια φορά ή να κοιτάζω το πράσινο τοίχο

Ακόμα θα μπορούσα να πίνω νερό από τα μπουκαλάκια βυθισμένος σε ένα ένθετο αμηχανίας

Ένα ζεστό ποτήρι γάλα θα ήταν μια καλή ιδέα πριν κοιμηθώ αλλά βαριέμαι.

Οι σκέψεις μου φεύγουν τόσο αυθόρμητες στο ανήσυχο σπίτι.

7.    Εικόνες ανεξέλεγκτες

Μια πινακίδα του STOP

Μες στη μέση του δρόμου

Φωνάζει να σταματήσουν

Όσοι προσπαθούν να ονειρευτούν

<<Εκτελούνται έργα, προσοχή κίνδυνος>>

Χωρίς φόβο πηδάω τη μάντρα

Γκρεμός ή παράδεισος ; Άγνωστο,

μα θέλω να το ζήσω..

Κάτι ξύλα προσπαθούν

Με νύχια και με δόντια

Να κρατήσουν το πέτρινο τοίχο,

Αφήστε τον να γίνει χίλια κομμάτια

Ένα φορτηγό-ψυγείο με αιφνιδιάζει

‘’ζουμερά κοτόπουλα ‘’ αναγράφει,

Μου ξύπνησε το ένστικτο της πείνας,

Φύγαμε για το σπίτι…

Εικόνες ανεξέλεγκτες από του αυτοκινήτου το παράθυρο.

8.    Χωρίς μνήμη

Όσο και αν με πληγώνει η σκέψη αυτή

Τίποτα δεν φαντάζεσαι, δεν ξέρεις τι θα φέρει η ζωή

Βιώματα τραγικά που τα συναντώ καθημερινά

Άνθρωποι ανήμποροι, έχασαν για πάντα τη χαρά

Περίπατος στο άγνωστο που κάποτε γνώριζαν καλά

Τα βήματα χωρίς πυξίδα βαδίζουν στα τυφλά

Εν έτη 2014 μιλάει το σκοτάδι

Χωρίς φως, ζητάνε μόνο ένα χάδι

( Για τους ανθρώπους που πάσχουν από την ασθένεια της άνοιας )

9.    Είσαι Αγάπη

Σπασμένα κλαράκια ενός ανθισμένου πεύκου

Τα υπέροχα μαλλάκια σου πέφτουν στο τζιν μου

Χαμόγελο στα μάτια μας

Πείραγμα ατελείωτο τα φιλιά μας

Μεθυσμένα ποιήματα τα λόγια μας

Ο ήλιος μας αποχαιρετά, είσαι αγάπη γλυκιά μου.

10. Μια σταγόνα σκέψεις 
 

Στη γειτονιά που μεγάλωσα, 

εκεί που κάποτε τα πουλιά κελαηδούσαν,
εκεί που κάποτε δεν μισούσαν . 
ήξεραν μόνο την αγάπη και το χαμόγελο, 

ευγένεια και ανθρωπιά 
στα σκουπίδια πάνε και αυτά,
το μόνο που μένει είναι μια καλή καρδιά,

Άγγελος το βράδυ , 
λουλούδι την αυγή 
και το στόρι κυλούσε , 
πετούσε μακριά 
εκεί που πας με τα δικά σου τα φτερά 
διαπερνώντας της δυστυχίας τα βουνά, 
θάλασσα και μια τζούρα ανθρωπιά. 
Φύγανε τα χρόνια τα ωραία… 

Τα λουλούδια μαραθήκανε, 
στο γκρίζο ουρανό οι άγγελοι όμως ζούνε , 
για εμάς προσπαθούνε.
Κάθε μέρα μια γιορτή, 
συμβόλαιο με τη χαρά είναι η ζωή 
είναι μικρή, ζήσε την με πάθος..είναι μικρή.

Η ποιητική συλλογή είναι αφιερωμένη στο στήριγμα της ζωής μου, τη μητέρα μου

Ποιήματα/ Επιμέλεια/ Φωτογραφία :Μανόλης Καρτέρης

Ποιητική συλλογή << 20 χρόνια στιγμές >> 2014©