Το πιο γλυκό μωρό

Το πιο γλυκό μωρό

Σε ένα μικρό προάστιο της Πάτρας, δεσπόζει το γραφικό ζαχαροπλαστείο του κυρ Νίκου εν ονόματι << Το γιασεμί>>. Μικρά όμορφα τραπεζάκια υπάρχουν μέσα και έξω από αυτό, κάθε ένα από αυτά έχει από ένα μικρό γλαστράκι. Του αρέσει πολύ να συμπεριφέρεται με τρυφερότητα στα λουλούδια, όπως έκανε η Σμυρνιά μητέρα του. Το ζαχαροπλαστείο είναι το βασίλειο του και φροντίζει καθημερινά να λάμπει, όπως φροντίζει να προσφέρει και ολόφρεσκα γλυκά.

Ο κυρ Νίκος από πολύ νωρίς το πρωί εισέρχεται στο εργαστήριο του και ξεκινάει το ταξίδι στη παράδοση μέσω της γεύσης και συγκεκριμένα μέσα από παραδοσιακά γλυκίσματα. Πρώτη βγαίνει η πατσαβουρόπιτα που μοσχοβολάει άρωμα πορτοκαλιού και τη σερβίρει μαζί με το καφέ στους πρωινούς επισκέπτες. Ακολουθούν Αμυγδαλωτά, λουκουμάδες, σπιτικό μιλφέιγ, υπέροχα κέικ, ενώ το καλοκαίρι φτιάχνει σπιτικό παγωτό με υπέροχες γεύσεις.

…

Έτσι κυλούσε η ζωή του κυρ Νίκου, ενός άνδρα μεσαίου αναστήματος με σγουρά μαλλιά και μελί μάτια. Η γυναίκα του η κυρία Βούλα με καταγωγή και αυτή από τη Σμύρνη, ψηλή γυναίκα με τσαγανό αλλά με καρδιά γλυκιά και μελιστάλαχτη. Ο ένας βοηθούσε τον άλλο, φτιάχνανε υπέροχα γλυκά και ζούσαν αρμονικά. Κόντευαν τα 50 χρόνια και οι δύο, τα είχαν όλα στη ζωής τους. Ένα υπέροχο ζαχαροπλαστείο που ο κόσμος το τιμούσε και το λάτρευε, ένα όμορφο σπιτικό και πολύ αγάπη. Το μόνο που τους έλειπε και  ήθελαν εδώ και χρόνια ήταν ένα παιδάκι.

Ο κυρ Νίκος μετά από τόσα χρόνια άκαρπων προσπαθειών είχε χάσει την ελπίδα, είχε απογοητευτεί και περνούσε πάρα πολλές στο εργαστήριο του παρέα με τη μοναξιά. Η γυναίκα του όμως ποτέ δεν έχασε τη πίστη της, δεν έχανε την ελπίδα της. Προσευχόταν καθημερινά, πήγαινε στην Αγία Φωτεινή και με δάκρυα παρακαλούσε το θεό.

Αυτό το δράμα που ζούσαν όμως δεν το άφηναν να φανεί παρά έξω, ήταν δικός τους προσωπικός Γολγοθάς. Η κυρία Βούλα μια μέρα με πρόφαση ότι θα πήγαινε να δει τη ξαδέρφη της, ξεκίνησε για τη Παναγία τη βρεφοκρατούσα, προσευχήθηκε με τις ώρες και οι λυγμοί την είχαν πνίξει. Έκανε τάμα και με δάκρυα στα μάτια πήρε το δρόμο της επιστροφής.

3 Μήνες μετά, ένα βροχερό απόγευμα του Απρίλη και έχοντας πατήσει και οι δύο τα 50, έκαναν διάφορες δουλειές στο μαγαζί. Τις τελευταίες μέρες ο κυρ Νίκος έβλεπε προβληματισμένη τη γυναίκα του και πολλές φορές σαν κάπου να ταξιδεύει. Σηκώθηκε από το τραπεζάκι και ενθυμούμενος πως έχει δουλειά στο εργαστήριο του, πήγε να συνεχίσει τις γλυκές του δημιουργίες. Η ώρα κόντευε επτά το απόγευμα και ήταν η ώρα να βγάλει από το ψυγείο μια θεσπέσια παραδοσιακή κρέμα σοκολάτα. Ξαφνικά ταραγμένοι και με τρεμάμενα χέρια μπήκε μέσα η κυρία Βούλα φωνάζοντας << Νίκο μου , Νίκο μου είμαι έγκυος >>. Ο κυρ Νίκος τα έχασε και είδε τη ολόφρεσκη κρέμα να πέφτει στο πάτωμα, κάθισε σε ένα σκαμπό και προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τα λόγια της γυναίκας του. Μόλις συνήλθε πήρε αγκαλιά τη γυναίκα του χωρίς να πει κουβέντα, έκλεισε το μαγαζί και έφυγαν για το σπίτι.

Πριγκίπισσα την είχε τη γυναίκα του, δεν μιλούσε πολύ πλέον αλλά ένα μόνιμο χαμόγελο είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του κάνοντας όλους τους φίλους του να αναρωτιούνται για την αλλόκοτη συμπεριφορά του κυρ Νίκου. Τα ευχάριστα δεν άρχισαν να μαθευτούν και μετά από λίγους μήνες ο κυρ Νίκος κρατούσε στην αγκαλιά του το μικρό αγοράκι τους, τη ζωή της ζωής τους.

Φίλοι και γνωστοί γλεντούσαν καθημερινά στο ζαχαροπλαστείο, ο κυρ Νίκος από τη χαρά του άρχισε να φτιάχνει τούρτες και γλυκά κερνώντας τους πάντες… Το τελευταίο κομμάτι του πάζλ της ευτυχίας τους ολοκληρώθηκε και η ζωή τους έγινε ακόμα πιο γλυκιά !

Αυτή είναι η ιστορία ενός γλυκού μωρού.

Όσα δύσκολα και αν φέρει η ζωή

Μη σταματήσεις, θέλει υπομονή

Πίστη και ελπίδα θα πρέπει να βρεις

Από τα κάγκελα της αγάπης να κρατηθείς

             …

Πίσω από τα σύννεφα, στον χαρούμενο ουρανό

Κρύβονται τα όμορφα, σαν κρυμμένο φυλαχτό

Ελπίδα είναι η ζωή, χρειάζεται να αναμένεις

Τα πιο όμορφα δώρα θα έρθουν εκεί που δεν το περιμένεις.

Μανόλης Καρτέρης